“`html
ویروس آبله میمونی، عامل بیماری پوستی خطرناک، از خانواده ویروس‌های آبله است و از حیوانات به انسان منتقل می‌شود. این بیماری قابلیت انتقال بین افراد را نیز دارد و مخزن اصلی آن، انسان‌های آلوده و برخی گونه‌های خاص موش‌ها هستند. اولین شناسایی این ویروس در سال 1958 در میمون‌های آزمایشگاهی صورت گرفت و نخستین تشخیص آن در انسان به سال 1970 برمی‌گردد.
انتقال اصلی این بیماری از طریق تماس مستقیم با ضایعات پوستی، ترشحات بدن فرد آلوده، لباس‌ها و ملحفه‌های آلوده به ویروس است. در حال حاضر، بیش از صد هزار مورد ابتلا در 122 کشور جهان گزارش شده و شیوع آن از قاره آفریقا به سایر نقاط جهان گسترش یافته است. کشورهای همسایه ایران نیز از جمله کشورهای درگیر هستند.
اولین مورد ابتلا به آبله میمونی در ایران، در سال 1401 در یک زن 34 ساله ساکن اهواز گزارش شد که پیش از بروز علائم، به کانادا سفر کرده بود. علائم این بیماری شامل تب، سردرد شدید، دردهای عضلانی، کمردرد، ضعف، تورم غدد لنفاوی و ضایعات پوستی (تاول‌های کوچک و بزرگ) است. این تاول‌ها ممکن است حاوی مایع شفاف یا زرد باشند و در نهایت پوسته‌پوسته و خشک شوند. محل ظهور تاول‌ها می‌تواند صورت، کف دست‌ها و پاها، دهان، ناحیه تناسلی و چشم باشد.
تشخیص این بیماری از طریق آزمایش‌های مولکولی (PCR)، کشت سلولی ویروس، شناسایی آنتی‌ژن و آنتی‌بادی صورت می‌گیرد. در حال حاضر، درمان اختصاصی برای آبله میمونی وجود ندارد، اما مراقبت از ضایعات پوستی، نظیر شستشو و پانسمان، می‌تواند به بهبودی کمک کند.
بیماری‌های دیگری مانند آبله مرغان، گزش حشرات، حساسیت دارویی، تبخال و برخی عفونت‌های ویروسی، ممکن است علائم مشابهی با آبله میمونی داشته باشند. در ایران، افرادی مشکوک به ابتلا به آبله میمونی هستند که علائم بیماری را داشته باشند و در 21 روز قبل از بروز علائم به خارج از کشور سفر کرده باشند یا با فردی که به خارج از کشور سفر کرده، تماس نزدیک داشته باشند.
در صورت مشاهده علائم مشکوک یا تماس نزدیک با فرد مبتلا، باید به پزشک یا نزدیک‌ترین مرکز خدمات جامع سلامت مراجعه نمود. در انتظار مراجعه به پزشک، باید از تماس نزدیک با دیگران خودداری کرده و بهداشت دست‌ها را به طور مرتب رعایت نمود.
“`
