دانشمندان به این نتیجه رسیده‌اند که محل تولد شما تأثیری شگرف بر سال‌های عمرتان دارد. شاخص امید به زندگی در بدو تولد، که میانگین سال‌هایی را که یک نوزاد می‌تواند انتظار داشته باشد زنده بماند اندازه‌گیری می‌کند، تفاوت‌های فاحشی را در سراسر جهان آشکار می‌سازد. در حالی که کشورهای اروپای غربی با امید به زندگی بالای ۸۰ سال در صدر قرار دارند، برخی کشورهای آفریقایی امید به زندگی زیر ۶۰ سال را تجربه می‌کنند؛ یعنی پیش‌بینی می‌شود ۲۰ سال کامل کوتاه‌تر از ساکنان اروپای غربی عمر کنند.
کشورهایی با بالاترین امید به زندگی
کشور کوچک موناکو با میانگین امید به زندگی ۸۷ سال، بالاترین رتبه را در جهان به خود اختصاص داده است. نوزادی که در سال ۲۰۲۵ در این کشور متولد شود، می‌تواند انتظار داشته باشد که تا ۸۷ سالگی زندگی کند. پس از موناکو، کشورهای دیگری نیز در رتبه‌های برتر قرار دارند:
- موناکو: ۸۷ سال
- سان مارینو: ۸۶ سال
- هنگ‌کنگ: ۸۶ سال
- ژاپن: ۸۵ سال
- کره جنوبی: ۸۵ سال
- سنت بارتلمی: ۸۵ سال
- آندورا: ۸۴ سال
- پلی‌نزی فرانسه: ۸۴ سال
- سوئیس: ۸۴ سال
- استرالیا: ۸۴ سال
جالب توجه است که بیشتر این ۱۰ کشور برتر، سرزمین‌ها یا کشورهای کوچکی هستند. ژاپن (رتبه چهارم)، کره جنوبی (رتبه پنجم) و استرالیا (رتبه دهم)، تنها کشورهای با جمعیت بیش از ۲۰ میلیون نفر در این فهرست هستند که امید به زندگی بیش از ۸۴ سال دارند.
نگاهی منطقه‌ای به امید به زندگی
از منظر منطقه‌ای، کشورهای اروپای غربی بالاترین امید به زندگی را دارند، در حالی که همتایان آن‌ها در اروپای شرقی کمی پایین‌تر هستند. در آسیا، برخلاف عملکرد استثنایی ژاپن و کره جنوبی، اکثر کشورها امید به زندگی بین ۷۰ تا ۸۰ سال دارند. کشورهایی مانند پاکستان، افغانستان و پاپوآ گینه نو زیر آستانه ۷۰ سال قرار می‌گیرند. متأسفانه، وضعیت در آفریقا بحرانی‌تر است؛ چندین کشور آفریقایی امید به زندگی زیر ۶۰ سال دارند و نیجریه با ۵۵ سال، پایین‌ترین میانگین امید به زندگی در بدو تولد را داراست.
تفسیر آمار امید به زندگی
درک کامل شاخص امید به زندگی می‌تواند پیچیده باشد، زیرا این شاخص در طول عمر یک فرد تغییر می‌کند و برای کل گروه‌های متولد شده در یک سال اندازه‌گیری می‌شود. به عنوان مثال، امید به زندگی پایین در برخی کشورها لزوماً به این معنی نیست که بزرگسالان به اندازه کافی عمر نمی‌کنند.
نرخ بالای مرگ‌ومیر نوزادان می‌تواند به طور قابل توجهی طول عمر پیش‌بینی‌شده کل گروه متولدین در یک سال را کاهش دهد. زمانی که یک نوزاد از دوران نوزادی جان سالم به در می‌برد و به بزرگسالی می‌رسد، ممکن است به راحتی تا دهه ۷۰ زندگی خود عمر کند. داده‌ها نشان می‌دهند که بیشترین تفاوت بین امید به زندگی در آفریقا و مناطق پردرآمد، مربوط به افراد زیر پنج سال و بعد از ۶۰ سال است. این امر به دلیل نیاز هم نوزادان و هم افراد مسن به زیرساخت‌های پزشکی خاص است که بسیاری از مردم آفریقا به آن دسترسی کافی ندارند. این نابرابری در دسترسی به مراقبت‌های بهداشتی، به خصوص در مراحل اولیه و پایانی زندگی، نقش کلیدی در تعیین طول عمر افراد در سراسر جهان ایفا می‌کند.
این یافته‌ها بر اهمیت سرمایه‌گذاری در سیستم‌های بهداشتی، بهبود شرایط زندگی و کاهش فقر در کشورهای در حال توسعه تأکید می‌کند تا فرصت‌های برابر برای زندگی طولانی‌تر و سالم‌تر برای همه فراهم شود.
