یکی از آثار ارزشمند آلبرتو جاکومتی، مجسمه‌ای با تخمین قیمت ۷۰ میلیون دلار، قرار است در حراجی ماه مه ساتبیز در شهر نیویورک به فروش گذاشته شود.
ساتبیز اعلام کرده است که تندیسی از این هنرمند مشهور را در رویداد فروش هنر مدرن که برای ۱۳ مه برنامه‌ریزی شده، به مزایده خواهد گذاشت.
این مجسمه که به سال ۱۹۵۵ میلادی بازمی‌گردد و با عنوان Grande tête mince یا «سر باریک بزرگ (سر بزرگ دیه‌گو)» شناخته می‌شود، چهره برادر هنرمند، دیه‌گو را به تصویر کشیده و در حال حاضر، گران‌ترین اثری است که برای این دوره از حراجی‌های آتی معرفی شده است.
در همین راستا، حراجی کریستیز نیز مجموعه‌ای از آثار متعلق به «لِن» و «لوئیز ریجیو» را به دست آورده که در میان آن‌ها، یک نقاشی نادر از پیت موندریان با برآورد قیمتی حدود ۵۰ میلیون دلار به چشم می‌خورد.
لازم به ذکر است که مجموع فروش حراجی‌ها در دو سال اخیر و در پی ابهامات اقتصادی جهانی، روندی نزولی را تجربه کرده است. در ماه گذشته نیز، نگرانی‌های ناشی از تعرفه‌ها و سقوط بازار سهام، فضای محتاطانه‌تری را ایجاد کرده است. به همین دلیل، بسیاری از کلکسیونرهای ثروتمند تمایلی به فروش آثار خود در چنین شرایطی ندارند و تعداد آثار هنری عرضه شده به حراج نیز کاهش یافته است.
این مجسمه با ارتفاع تقریبی ۶۳.۵ سانتی‌متر، پیش‌تر متعلق به کلکسیون سرمایه‌دار حوزه املاک، شلدون سولو بوده که در سال ۲۰۲۰ درگذشت. اکنون، بنیاد «سولوویف» که توسط پسر سولو، استفن سولوویف تاسیس شده، این اثر را برای فروش عرضه کرده است.
سایمون شاو، مشاور ارشد ساتبیز در زمینه هنر امپرسیونیسم و مدرن، در این باره گفت: «این اثر، یک قطعه بنیادی در تاریخ مجسمه‌سازی مدرن به شمار می‌رود. این یادبود بزرگ جاکومتی برای دوران پس از جنگ جهانی دوم است، دورانی که شاهد تغییرات عمیق اجتماعی و فلسفی بودیم. اکنون، پس از هفتاد سال، به نظر می‌رسد در آستانه یک نقطه عطف دیگر در تاریخ قرار داریم. بنابراین، عرضه این اثر در زمان کنونی بسیار به‌موقع است.»
به گفته شاو، بنیاد سولوویف در حال جمع‌آوری منابع مالی برای گسترش فعالیت‌های بشردوستانه خود است. بر اساس وب‌سایت این بنیاد، موزه متروپولیتن هنر و پناهگاه حیوانات ساوت‌همپتون از جمله نهادهایی هستند که از کمک‌های این بنیاد بهره‌مند شده‌اند.
نکته قابل توجه این است که بنیاد سولوویف اخیراً دو اثر هنری گران‌قیمت دیگر را نیز به حراجی کریستیز سپرده است: تابلوی «Almaisa» اثر آمادئو مودیلیانی و نقاشی «بدون عنوان (قرمز، نارنجی، قرمز)» اثر مارک روتکو (۱۹۶۷).
از این نسخه برنزی مجسمه جاکومتی، تنها شش عدد تولید شده است. یکی از این نسخه‌ها در سال ۲۰۱۰ در حراجی کریستیز به قیمت ۵۳ میلیون دلار فروخته شد، در حالی که برآورد اولیه قیمت آن بین ۲۵ تا ۳۵ میلیون دلار بود. ساتبیز نیز در سال ۲۰۱۳ نسخه دیگری از آن را به قیمت ۵۰ میلیون دلار به فروش رساند که در آن زمان، ارزش آن بین ۳۵ تا ۵۰ میلیون دلار تخمین زده شده بود.
وقتی از شاو پرسیده شد که چرا برآورد قیمت Grande tête mince در این دوره بسیار بالاتر است، او کیفیت منحصربه‌فرد این قالب خاص و روند صعودی قیمت آثار جاکومتی در ۱۲ سال اخیر را دلیل این افزایش عنوان کرد.
در سال ۲۰۱۵، مجسمه «مردی که اشاره می‌کند» متعلق به سال ۱۹۴۷ میلادی نیز از مجموعه سولو، به قیمت ۱۴۱.۳ میلیون دلار فروخته شد و رکورد فروش آثار این هنرمند در حراجی‌ها را شکست. اخیراً نیز اثر Le Nez (۱۹۴۷/۴۹، قالب‌گیری شده در ۱۹۶۵) از مجموعه مک‌لو به قیمت ۷۸.۴ میلیون دلار به فروش رسید.
به گفته شاو، نسخه متعلق به سولو از Grande tête mince تنها نسخه‌ای است که با رنگ‌آمیزی غنی ساخته شده است.
این مجسمه از روبرو دارای لبه‌ای بسیار تیز و برنده است و از نمای جانبی، به شکل نیمرخی ناهموار از دیه‌گو به نظر می‌رسد.
این اثر همچنین در نمایشگاه آثار جاکومتی در دوسالانه ونیز سال ۱۹۵۶ به نمایش گذاشته شد؛ همان جایی که او مجموعه مشهور پیکره‌های زنانه بسیار باریک خود، با عنوان Femmes را نیز خلق کرد.
به گفته شاو، سولو این مجسمه را در سال ۱۹۸۰، در یک معامله خصوصی خریداری کرده بود.
آلبرتو جاکومتی (۱۹۰۱-۱۹۶۶)، مجسمه‌ساز و نقاش سوئیسی، یکی از برجسته‌ترین هنرمندان قرن بیستم به شمار می‌رود. او از کودکی به هنر علاقه‌مند بود و نخستین تابلوی رنگ روغن خود را در سن دوازده سالگی خلق کرد. پدرخوانده‌اش نقاش پیرو مکتب فوویسم بود و برادرش برونو نیز به معماری روی آورد. دیگر برادرش، دیه‌گو، طراح و هنرمند بود و به عنوان مهم‌ترین مدل و دستیار جاکومتی شناخته می‌شد. جاکومتی در سال ۱۹۶۲ جایزه بزرگ مجسمه‌سازی بینال ونیز را دریافت کرد و به شهرتی جهانی دست یافت.
با این حال، بیش از هر چیز دیگری، مجسمه‌های شبیه به انسان جاکومتی هستند که نام او را ماندگار کرده‌اند. با اینکه او در طراحی، نقاشی و ساخت اشیاء تزئینی نیز تجربه داشت، پیکره‌های باریک و کشیده او به سرعت نام جاکومتی را در ذهن علاقه‌مندان به هنر تداعی می‌کنند. جاکومتی پس از جنگ جهانی دوم از ژنو به پاریس بازگشت و در این دوران، تمرکز خود را بر خلق مجسمه‌های تکی گذاشت که اغلب در حال راه رفتن یا ایستادن بودند.
دوستان و اعضای خانواده جاکومتی، سوژه اصلی آثار او بودند. او ترجیح می‌داد از افرادی الهام بگیرد که شخصاً آن‌ها را می‌شناخت؛ برای مثال، برادرش دیه‌گو و همسرش آنت. او همچنین از حافظه‌اش برای خلق چهره سوژه‌ها بهره می‌برد.
اخبار معتبر ایران و جهان را در صبح آنلاین بخوانید
